Nowy zabytek w Śródmieściu. Ta kamienica przetrwała II wojnę światową bez szwanku

Śródmieście ma nowy zabytek

Kilka dni temu, w środę 2 kwietnia, Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków (MWKZ) wpisał ikoniczną śródmiejską kamienicę do rejestru zabytków. Chodzi o budynek wznoszący się przy ul. Wilczej 23, nazywany Kamienicą Pawła Rotberga.

Zabytkowy już obiekt znajduje się w południowej pierzei zwartej zabudowy ulicy Wilczej, wytyczonej na terenach dawnego folwarku Kawęczyńskiego. W 1821 roku. Wcześniej działka należała do sukcesorów Wiśnickich, następnie do Kazimierza Sobolewskiego (1832 rok). W poł. XIX w. teren posesji zajmowała kamienica czynszowa o układzie 2-podwórzowym.

Kamienica przez lata zmieniała właścicieli

W 1911 roku powstał projekt jednopodwórzowej kamienicy autorstwa architekta Stanisława Grochowicza, która zastąpić miała istniejącą wówczas zabudowę murowano-drewnianą. Projekt został zrealizowany w 1912 roku dla nowego właściciela Pawła Rotberga.

W 1918 roku kamienicę zakupili Mojżesz Chaim i Rajzla Rozalja ze Szternfeldorów małżonkowie Skóreccy. W latach 1931-1939 właścicielami nieruchomości byli m. in.  Szena vel Zofja czy Wincenty Skórecki. Po 1945 roku jedynym właścicielem nieruchomości był A. Skórecki. W budynku mieszkali przedstawiciele ówczesnej klasy średniej, m. in. lekarze, nauczyciele, urzędnicy, właściciele firm prywatnych, a także artyści (malarz Stanisław Sawiczewski).

Kamienica przy ul. Wilczej 23 przetrwała wojnę bez poważniejszych zniszczeń. Zachował się kompletny historyczny wystrój elewacji o płytkim boniowaniu i bogatej secesyjnej dekoracji z datą „1912” na budynku. W 1945 roku lokatorzy kamienicy w ramach działalności Komitetu Dawnego, a następnie jako Spółdzielnia Administracyjno-Mieszkaniowa S.A.M. XV dokonali częściowego remontu i zabezpieczenia budynku. Po 1963 roku budynek przeszedł na własność Skarbu Państwa. W  latach 90. XX w. wykonano remont konserwatorski wszystkich elewacji i balkonów, a także częściowo modernizację wnętrz, klatek schodowych i przejazdu bramnego. Wymieniono wówczas stolarkę okienną i drzwi do klatek schodowych na wzór oryginalnych.

- Kamienica stanowi cenny przykład zabudowy mieszkalnej charakterystycznej dla Warszawy z okresu 1 poł. XX w. Wyróżnia się indywidualną kompozycją dekoracji architektonicznych oraz opracowaniem w duchu zmodernizowanej architektury baroku i rokoka, o secesyjnie ukształtowanej fasadzie, z elementami historyzującymi — przekonuje Anna Śmigielska, rzeczniczka prasowa MWKZ. 

Wartość historyczna budynku ma być szczególnie powiązana z architektem Stanisławem Grochowiczem, który należał do grupy polskich architektów aktywnie uczestniczących w modernizacji oraz urbanizacji Warszawy na początku XX w. Grochowicz był projektantem licznych luksusowych kamienic i budynków użyteczności publicznej m. in. kamienicy Felicjana Jankowskiego w Warszawie, domu H. Kolberga przy Al. Ujazdowskich w Warszawie, banku Wilhelma Landaua przy ul. Senatorskiej nr 42, kamienicy Mikołaja Szelechowa przy Al. Ujazdowskich w Warszawie.